(1:1) Paweł, apostoł Jezusa Chrystusa z woli Boga, do świętych, którzy są w Efezie, i wiernych w Chrystusie Jezusie.
(1:2) Łaska wam i pokój od Boga, naszego Ojca, i Pana Jezusa Chrystusa.
(1:3) Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa, który pobłogosławił nas wszelkim duchowym błogosławieństwem w miejscach niebiańskich w Chrystusie.
(1:4) Jak nas wybrał w nim przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nienaganni przed jego obliczem w miłości.
(1:5) Przeznaczył nas dla siebie, ku usynowieniu przez Jezusa Chrystusa, według upodobania swojej woli;
(1:6) Dla uwielbienia chwały swojej łaski, którą obdarzył nas w umiłowanym;
(1:7) W którym mamy odkupienie przez jego krew, przebaczenie grzechów, według bogactwa jego łaski;
(1:8) Którą nam hojnie okazał we wszelkiej mądrości i roztropności;
(1:9) Oznajmiając nam tajemnicę swojej woli, według swego upodobania, które sam w sobie postanowił;
(1:10) Aby w zarządzeniu pełni czasów wszystko zebrał w jedno w Chrystusie, i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi.
(1:11) W nim, mówię, w którym też dostąpiliśmy udziału, przeznaczeni według postanowienia tego, który dokonuje wszystkiego według rady swojej woli;
(1:12) Abyśmy istnieli dla uwielbienia jego chwały, my, którzy wcześniej położyliśmy nadzieję w Chrystusie.
(1:13) W nim i wy położyliście nadzieję, kiedy usłyszeliście słowo prawdy, ewangelię waszego zbawienia, w nim też, gdy uwierzyliście, zostaliście zapieczętowani obiecanym Duchem Świętym;
(1:14) Który jest zadatkiem naszego dziedzictwa, aż nastąpi odkupienie nabytej własności, dla uwielbienia jego chwały.
(1:15) Dlatego i ja, gdy usłyszałem o waszej wierze w Pana Jezusa i o miłości względem wszystkich świętych;
(1:16) Nie przestaję dziękować za was, czyniąc o was wzmiankę w moich modlitwach;
(1:17) Prosząc, aby Bóg naszego Pana Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam Ducha mądrości i objawienia w poznaniu jego samego;
(1:18) Ażeby oświecił oczy waszego umysłu, abyście wiedzieli, czym jest nadzieja jego powołania, czym jest bogactwo chwały jego dziedzictwa w świętych;
(1:19) I czym jest przemożna wielkość jego mocy wobec nas, którzy wierzymy, według działania potęgi jego siły.
(1:20) Okazał ją w Chrystusie, gdy go wskrzesił z martwych i posadził po swojej prawicy w miejscach niebiańskich;
(1:21) Wysoko ponad wszelką zwierzchnością i władzą, mocą, panowaniem i ponad wszelkim imieniem wypowiadanym nie tylko w tym świecie, ale i w przyszłym.
(1:22) I wszystko poddał pod jego stopy, a jego samego dał jako głowę ponad wszystkim kościołowi;
(1:23) Który jest jego ciałem i pełnią tego, który wszystko we wszystkich napełnia.
(2:1) I was ożywił, którzy byliście umarli w upadkach i w grzechach;
(2:2) W których niegdyś postępowaliście według zwyczaju tego świata i według władcy, który rządzi w powietrzu, ducha, który teraz działa w synach nieposłuszeństwa.
(2:3) Wśród nich i my wszyscy żyliśmy niegdyś w pożądliwościach naszego ciała, czyniąc to, co się podobało ciału i myślom, i byliśmy z natury dziećmi gniewu, jak i inni.
(2:4) Lecz Bóg, który jest bogaty w miłosierdzie, z powodu swojej wielkiej miłości, którą nas umiłował;
(2:5) I to wtedy, gdy byliśmy umarli w grzechach, ożywił nas razem z Chrystusem, gdyż łaską jesteście zbawieni;
(2:6) I razem z nim wskrzesił, i razem z nim posadził w miejscach niebiańskich w Chrystusie Jezusie;
(2:7) Aby okazać w przyszłych wiekach przemożne bogactwo swojej łaski przez swoją dobroć względem nas w Chrystusie Jezusie.
(2:8) Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę, i to nie jest z was, jest to dar Boga.
(2:9) Nie z uczynków, aby nikt się nie chlubił.
(2:10) Jesteśmy bowiem jego dziełem, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków, które Bóg wcześniej przygotował, abyśmy w nich postępowali.
(2:11) Dlatego pamiętajcie, że wy, niegdyś poganie w ciele, zwani nieobrzezaniem przez tych, których zwano obrzezaniem dokonanym ręką na ciele;
(2:12) Byliście w tamtym czasie bez Chrystusa, obcy względem społeczności Izraela i obcy przymierzom obietnicy, niemający nadziei i bez Boga na świecie.
(2:13) Lecz teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa.
(2:14) On bowiem jest naszym pokojem, on, który z obydwu uczynił jedno i zburzył stojący pośrodku mur, który był przegrodą;
(2:15) Znosząc przez swoje ciało nieprzyjaźń, prawo przykazań wyrażone w przepisach, aby z dwóch stworzyć w samym sobie jednego nowego człowieka, czyniąc pokój;
(2:16) I aby pojednać z Bogiem obydwu w jednym ciele przez krzyż, zgładziwszy przez niego nieprzyjaźń.
(2:17) A gdy przyszedł, zwiastował pokój wam, którzy byliście daleko, i tym, którzy byli bliscy.
(2:18) Przez niego bowiem my, obie strony, mamy przystęp w jednym Duchu do Ojca.
(2:19) A więc nie jesteście już więcej obcymi i przybyszami, ale współobywatelami z świętymi i domownikami Boga;
(2:20) Zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Jezus Chrystus;
(2:21) Na którym cała budowla razem zespolona rośnie w świętą świątynię w Panu;
(2:22) Na którym i wy razem się budujecie, aby być mieszkaniem Boga przez Ducha.
(3:1) Dlatego ja, Paweł, więzień Chrystusa Jezusa dla was, pogan;
(3:2) Jeśli tylko słyszeliście o udzieleniu łaski Boga, która jest mi dana dla was;
(3:3) Że przez objawienie została mi oznajmiona tajemnica, jak to wam przedtem krótko napisałem.
(3:4) Dlatego czytając to, możecie zrozumieć moje poznanie tajemnicy Chrystusa;
(3:5) Która w innych wiekach nie była znana synom ludzkim, jak teraz została objawiona jego świętym apostołom i prorokom przez Ducha;
(3:6) Mianowicie, że poganie są współdziedzicami i członkami tego samego ciała, i współuczestnikami jego obietnicy w Chrystusie przez ewangelię.
(3:7) Stałem się jej sługą według daru łaski Boga danej mi przez działanie jego mocy.
(3:8) Mnie, najmniejszemu ze wszystkich świętych, została dana ta łaska, abym wśród pogan głosił te niezgłębione bogactwa Chrystusa;
(3:9) I żebym ujawnił wszystkim, jaka jest wspólnota tej tajemnicy ukrytej od wieków w Bogu, który wszystko stworzył przez Jezusa Chrystusa;
(3:10) Aby teraz wieloraka mądrość Boga poprzez kościół stała się jawna zwierzchnościom i władzom w miejscach niebiańskich;
(3:11) Zgodnie z wiecznym postanowieniem, które powziął w Chrystusie Jezusie, naszym Panu.
(3:12) W nim mamy śmiałość i przystęp z ufnością przez wiarę jego.
(3:13) Proszę zatem, abyście nie zniechęcali się z powodu moich utrapień, jakie znoszę dla was, bo to one są waszą chwałą.
(3:14) Dlatego zginam swoje kolana przed Ojcem naszego Pana Jezusa Chrystusa;
(3:15) Od którego cała rodzina na niebie i na ziemi bierze swoją nazwę;
(3:16) Aby według bogactwa swej chwały sprawił, żeby wasz wewnętrzny człowiek był utwierdzony mocą przez jego Ducha;
(3:17) Aby Chrystus przez wiarę mieszkał w waszych sercach, abyście zakorzenieni i ugruntowani w miłości;
(3:18) Mogli pojąć wraz ze wszystkimi świętymi, jaka jest szerokość, długość, głębokość i wysokość;
(3:19) I poznać miłość Chrystusa, która przewyższa wszelkie poznanie, abyście zostali napełnieni całą pełnią Boga.
(3:20) Temu zaś, który według mocy działającej w nas może uczynić o wiele obficiej ponad to wszystko, o co prosimy albo o czym myślimy;
(3:21) Jemu niech będzie chwała w kościele przez Chrystusa Jezusa po wszystkie pokolenia na wieki wieków. Amen.
(4:1) Proszę więc was ja, więzień w Panu, abyście postępowali w sposób godny powołania, do jakiego zostaliście wezwani;
(4:2) Z całą pokorą, łagodnością i z cierpliwością, znosząc jedni drugich w miłości;
(4:3) Starając się zachować jedność Ducha w więzi pokoju.
(4:4) Jedno jest ciało i jeden Duch, jak też zostaliście powołani w jednej nadziei waszego powołania.
(4:5) Jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest;
(4:6) Jeden Bóg i Ojciec wszystkich, który jest ponad wszystkimi, przez wszystkich i w was wszystkich.
(4:7) A każdemu z nas została dana łaska według miary daru Chrystusa.
(4:8) Dlatego Pismo mówi: Wstąpiwszy na wysokość, poprowadził pojmanych jeńców i dał ludziom dary.
(4:9) Lecz to, że wstąpił, cóż oznacza, jeśli nie to, że najpierw zstąpił do niższych regionów ziemi?
(4:10) Ten, który zstąpił, jest i tym, który wstąpił wysoko ponad wszystkie niebiosa, aby napełnić wszystko.
(4:11) I on ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a jeszcze innych pasterzami i nauczycielami;
(4:12) Dla przysposobienia świętych, dla dzieła posługiwania, dla budowania ciała Chrystusa;
(4:13) Aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary dojrzałości pełni Chrystusa;
(4:14) Abyśmy już nie byli dziećmi miotanymi i unoszonymi każdym powiewem nauki przez oszustwo ludzkie i przez podstęp prowadzący na manowce błędu.
(4:15) Lecz będąc szczerymi w miłości, wzrastajmy we wszystkim w tego, który jest głową – w Chrystusa.
(4:16) Z niego całe ciało harmonijnie złożone i zespolone we wszystkich stawach, dzięki działaniu każdego członka, stosownie do jego miary, przyczynia sobie wzrostu dla budowania samego siebie w miłości.
(4:17) To więc mówię i zaświadczam w Panu, abyście już więcej nie postępowali tak, jak postępują inni poganie w próżności ich umysłu;
(4:18) Mając przyćmiony rozum, obcy dla życia Bożego z powodu niewiedzy, która w nich jest, z powodu zatwardziałości ich serca.
(4:19) Oni, stawszy się nieczuli, oddali się rozpuście, dopuszczając się wszelkiej nieczystości z zachłannością.
(4:20) Lecz wy nie tak nauczyliście się Chrystusa;
(4:21) Jeśli tylko słyszeliście go i byliście pouczeni przez niego, zgodnie z prawdą, jaka jest w Jezusie;
(4:22) Że – co się tyczy poprzedniego postępowania – powinniście zrzucić z siebie starego człowieka, który ulega zepsuciu przez zwodnicze żądze;
(4:23) I odnowić się w duchu waszego umysłu;
(4:24) I przyoblec się w nowego człowieka, który jest stworzony według Boga w sprawiedliwości i w prawdziwej świętości.
(4:25) Dlatego odrzuciwszy kłamstwo, niech każdy mówi prawdę swojemu bliźniemu, bo jesteśmy członkami jedni drugich.
(4:26) Gniewajcie się, lecz nie grzeszcie; niech nad waszym gniewem nie zachodzi słońce.
(4:27) Nie dawajcie miejsca diabłu.
(4:28) Kto kradł, niech więcej nie kradnie, ale raczej niech pracuje, czyniąc własnymi rękami to, co jest dobre, aby miał z czego udzielać potrzebującemu.
(4:29) Żadne plugawe słowo niech nie wychodzi z waszych ust, lecz tylko dobre, dla zbudowania, aby przynosiło łaskę słuchającym.
(4:30) I nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym jesteście zapieczętowani na dzień odkupienia.
(4:31) Wszelka gorycz i zapalczywość, gniew, wrzask i złorzeczenie niech zostaną usunięte spośród was wraz ze wszelką złośliwością.
(4:32) Bądźcie dla siebie nawzajem życzliwi, miłosierni, przebaczając sobie, jak i wam Bóg przebaczył w Chrystusie.
(5:1) Bądźcie więc naśladowcami Boga jako umiłowane dzieci;
(5:2) I postępujcie w miłości, jak i Chrystus umiłował nas i wydał samego siebie za nas jako dar i ofiarę Bogu na miłą woń.
(5:3) A nierząd i wszelka nieczystość albo chciwość niech nie będą nawet wśród was wspominane, jak przystoi świętym;
(5:4) Także sprośność, niedorzeczne gadanie i nieprzyzwoite żarty, ale raczej dziękczynienie.
(5:5) Bo wiecie o tym, że żaden rozpustnik ani nieczysty, ani chciwiec, to znaczy bałwochwalca, nie ma dziedzictwa w królestwie Chrystusa i Boga.
(5:6) Niech was nikt nie zwodzi próżnymi słowami, bo z powodu tych rzeczy przychodzi gniew Boga na synów nieposłuszeństwa.
(5:7) Nie bądźcie więc ich wspólnikami.
(5:8) Byliście bowiem niegdyś ciemnością, lecz teraz jesteście światłością w Panu. Postępujcie jak dzieci światłości;
(5:9) (Bo owoc Ducha jest we wszelkiej dobroci, sprawiedliwości i prawdzie).
(5:10) Badając to, co podoba się Panu;
(5:11) I nie miejcie nic wspólnego z bezowocnymi uczynkami ciemności, ale je raczej strofujcie.
(5:12) O tym bowiem, co się u nich po kryjomu dzieje, wstyd nawet mówić.
(5:13) A wszystko to, gdy jest strofowane, przez światło staje się jawne; to wszystko bowiem, co ujawnia, jest światłem.
(5:14) Dlatego Pismo mówi: Obudź się, który śpisz, i powstań z martwych, a zajaśnieje ci Chrystus.
(5:15) Uważajcie więc, żebyście postępowali rozważnie, nie jak niemądrzy, ale jak mądrzy;
(5:16) Odkupując czas, bo dni są złe.
(5:17) Dlatego nie bądźcie nierozumnymi, ale rozumiejcie, jaka jest wola Pana.
(5:18) A nie upijajcie się winem, w którym jest rozwiązłość, ale bądźcie napełnieni Duchem;
(5:19) Rozmawiając z sobą przez psalmy, hymny i pieśni duchowe, śpiewając i grając Panu w swoim sercu;
(5:20) Dziękując zawsze za wszystko Bogu i Ojcu w imię naszego Pana Jezusa Chrystusa;
(5:21) Będąc poddani sobie nawzajem w bojaźni Boga.
(5:22) Żony, bądźcie poddane swoim mężom jak Panu.
(5:23) Bo mąż jest głową żony, jak i Chrystus głową kościoła, jest on też Zbawicielem ciała.
(5:24) Jak więc kościół poddany jest Chrystusowi, tak też żony swoim mężom we wszystkim.
(5:25) Mężowie, miłujcie swoje żony, jak i Chrystus umiłował kościół i wydał za niego samego siebie;
(5:26) Aby go uświęcić, oczyściwszy obmyciem wodą przez słowo;
(5:27) By stawić przed sobą kościół chwalebny, niemający skazy ani zmarszczki, ani czegoś podobnego, lecz żeby był święty i nienaganny.
(5:28) Tak też mężowie powinni miłować swoje żony jak własne ciało. Kto miłuje swoją żonę, samego siebie miłuje.
(5:29) Nikt bowiem nigdy nie miał w nienawiści swego ciała, ale je żywi i pielęgnuje, jak i Pan kościół.
(5:30) Gdyż jesteśmy członkami jego ciała, z ciała jego i z kości jego.
(5:31) Dlatego opuści człowiek swego ojca i matkę i połączy się ze swoją żoną, i będą dwoje jednym ciałem.
(5:32) Tajemnica to wielka, lecz ja mówię w odniesieniu do Chrystusa i kościoła.
(5:33) Niech więc każdy z was z osobna miłuje swoją żonę jak samego siebie, a żona niech poważa swego męża.
(6:1) Dzieci, bądźcie posłuszne waszym rodzicom w Panu, bo jest to sprawiedliwe.
(6:2) Czcij swego ojca i matkę – jest to pierwsze przykazanie z obietnicą;
(6:3) Aby ci się dobrze powodziło i abyś długo żył na ziemi.
(6:4) A wy, ojcowie, nie pobudzajcie do gniewu waszych dzieci, lecz wychowujcie je w karności i w napominaniu Pana.
(6:5) Słudzy, z bojaźnią i z drżeniem bądźcie posłuszni panom według ciała, w prostocie serca, jak Chrystusowi;
(6:6) Nie służąc dla oka, jak ci, którzy chcą podobać się ludziom, lecz jak słudzy Chrystusa, czyniąc wolę Boga z serca;
(6:7) Służąc z życzliwością, tak jak Panu, a nie ludziom;
(6:8) Wiedząc, że każdy, kto uczyni coś dobrego, to też otrzyma od Pana, czy niewolnik, czy wolny.
(6:9) A wy, panowie, tak samo wobec nich postępujcie, porzucając groźby, wiedząc, że i wy sami macie Pana w niebie, a u niego nie ma względu na osoby.
(6:10) W końcu, moi bracia, umacniajcie się w Panu i w potędze jego mocy.
(6:11) Przywdziejcie pełną zbroję Bożą, abyście mogli się ostać wobec zasadzek diabła.
(6:12) Nie toczymy bowiem walki przeciw krwi i ciału, ale przeciw zwierzchnościom, przeciw władzom, przeciw rządcom ciemności tego świata, przeciw duchowemu złu na wyżynach niebieskich.
(6:13) Dlatego weźcie pełną zbroję Bożą, abyście mogli przeciwstawić się w dzień zły, a wykonawszy wszystko, ostać się.
(6:14) Stańcie więc, przepasawszy wasze biodra prawdą, przywdziawszy pancerz sprawiedliwości;
(6:15) I obuwszy nogi w gotowość ewangelii pokoju.
(6:16) A przede wszystkim weźcie tarczę wiary, którą będziecie mogli zgasić wszystkie ogniste strzały złego.
(6:17) Weźcie też hełm zbawienia i miecz Ducha, którym jest słowo Boże;
(6:18) We wszelkiej modlitwie i prośbie modląc się w każdym czasie w Duchu, czuwając nad tym z całą wytrwałością i z prośbą za wszystkich świętych;
(6:19) I za mnie, aby była mi dana mowa, bym z odwagą otworzył moje usta do oznajmienia tajemnicy ewangelii;
(6:20) Dla której sprawuję poselstwo w łańcuchach, abym o niej odważnie mówił, tak jak powinienem mówić.
(6:21) Żebyście zaś wiedzieli i wy, co się ze mną dzieje i co robię, wszystko oznajmi wam Tychik, miły brat i wierny sługa w Panu;
(6:22) Którego posłałem do was właśnie po to, abyście poznali nasze sprawy i aby pocieszył wasze serca.
(6:23) Pokój braciom i miłość wraz z wiarą od Boga Ojca i Pana Jezusa Chrystusa.
(6:24) Łaska niech będzie ze wszystkimi, którzy miłują naszego Pana Jezusa Chrystusa w szczerości. Amen.